Na het onweer gisteravond leek alsnog de hel los te breken toen er elf opgewonden Chinezen arriveerden in mijn guesthouse. Ze waren duidelijk net aangekomen in Nepal en schreeuwden nog harder dan ze van nature al doen. Temidden van die Chinese enclave onderging ik als enige niet-Chinees het geschreeuw, het slaan van de deuren en het op- en neer geren van de kamer naast mij, naar een van de twee kamers aan de overzijde. Trappelend van opwinding waren ze om zes uur al weer wakker en omdat van slapen niet veel terecht kwam, oefende ik mijn Nepali zodat ik bij het ontbijt dhanyabad (dankjewel) kon zeggen en er direct een brede glimlach doorbrak op het gezicht van de vader des huizes.
Vandaag leerde ik veel over de Nepalese cultuur, het kastesysteem, het boeddhisme en het hindoeïsme, deden we inkopen en kookten Sanju en ik samen talbat (die ongelooflijk lekker was J), verbaasde ik me over het feit dat er hier überhaupt elektriciteit is (zie foto), vergaapte ik me wederom aan prachtige tempels en dankte ik na al die ritten achterop de scooter alle 360 miljoen goden die hier worden aanbeden voor het positieve verloop van die spannende ritten. Morgen ga ik te voet. Eens kijken hoe dat bevalt.