Magenta, karmozijn en cyaan van een intensiteit die pijn doet aan je ogen. Heel veel aapjes, honden en yaks. De Bagmati rivier. De betonnen blokken op een rij aan de oever, de altaren, de vuren, de smeulende resten. De Pashupatinath tempel, een van de tempels in de Katmandu Vallei die behoort tot het cultureel ergfoed van Unesco, gelegen aan de oever van de Bagmati rivier waar de overledenen worden gecremeerd. Het is indrukwekkend en, voor mij, vooral naar om te zien. Ik wil al snel weg van die rivier. Het schouwspel van het leven, de gebouwen en de heiligdommen op de pleinen en het bos rondom de tempel zijn wederom een overprikkeling voor alle zintuigen. Overal zitten groepjes mensen in prachtige kleuren op de grond. In het midden kaarsen of een vuurtje en offers als voedsel en bloemen. Een tekst wordt hardop voorgelezen. Voor geluk, voorspoed. Het bos met de vele kleine tempels is sprookjesachtig en tegelijkertijd een beetje eng. Hier zijn weinig mensen, drommen de apen in groepen om je heen, hebben de yaks grote hoorns en is de stilte zwaar en voelbaar. Deze plek is magisch en intens. Misschien wel te intens voor een westerling als ik.