karma

Gisteren ging ik naar Bhaktapur, een van de drie koningssteden. Wat een aangename verrassing. Een prachtige stad! Ik bleek zowaar de drukte eindelijk te zijn ontvlucht, want op Durbar Square was het rustig en er heerste rust. Hoe heerlijk! Ik had zelfs een rustige gids. Helaas is Bhaktapur zwaar getroffen tijdens de aardbeving van 2015 en zijn een aantal tempels volledig verwoest. Urenlang liep ik over de pleinen langs de niet-verwoeste of in herbouw zijnde tempels van deze indrukwekkende stad. Op de weg terug begon het te stormen, gevolgd door onweer, bliksem en stortregen. De (zand)wegen zijn hier totaal niet op berekend en dus stond het verkeer binnen enkele minuten muurvast. Temidden van vier, vijf, zes banen toeterende auto’s, motoren, scooters, tractoren, busjes en tuktuk’s, liep de spanning op.

Het ontevreden geklak van mijn taxichauffeur werd steeds luider. Karma werd vergeten toen hij in de stromende regen het raam opendraaide en een drijfnatte agent driftig toesprak het verkeer fatsoenlijk te regelen. Intussen steeg het water op de modderige wegen tot uitlaathoogte en onrustig vroeg ik me af hoe lang het kleine blikje nog zou blijven voortbewegen. Af en toe lukte het de chauffeur een gaatje te vinden en hobbelden we even als vanouds door diepe volgelopen gaten. De mini-relikwieën aan zijn spiegel bungelden venijnig heen en weer terwijl hij zich tussen twee vrachtauto’s door naar voren wurmde. Heel ver kwamen we niet en met aan weerszijden minder dan een paar centimeter tot de vrachtwagens stonden we weer stil. Als sardientjes in een blik waar de grote hagelstenen afdrukken in probeerden te maken. Het ritje duurde twee uur, maar dat was Bhaktapur meer dan waard.