fly baby, fly!

Ik schrijf dit op Hamad International Airport, waar ik gisteravond rond vijf uur arriveerde en van waaruit ik ergens tegen acht uur deze ochtend verder reis naar Amsterdam. Ik heb Nepal verlaten. Twee weken eerder dan gepland. Twee weken eerder dan verwacht.

Hoewel verwachtingen en Nepal niet samengaan. Expect the unexpected. Dat was me verteld en dat werd mijn mantra. Het klopte: niets was wat ik had verwacht en niets liep zoals gepland. In de eerste week werd al duidelijk dat mijn vrijwilligerswerk niet zou doorgaan. ‘Things changed since we had contact’. De korte versie: te weinig monniken vanwege de verkiezingen in India en al een vrijwilliger extra waar ze niet op hadden gerekend. Even was er teleurstelling en het gevoel nutteloos te zijn. Niet lang echter, want het bood perspectief. Alles wat ik wilde zien en wat ik alleen in de weekenden had kunnen doen, kon ik nu gaan doen.

Elke dag ging ik alleen op pad. Nepal bleek indrukwekkend. Overweldigend. Pijnlijk soms. Op enig moment kwam de twijfel. Wat ik zag, rook, proefde, hoorde en voelde kwam steeds met zoveel impact binnen dat het soms ongemakkelijk werd en steeds vaker dacht ik aan mijn lieverds, dacht ik aan thuis. Als de dagtaak die je had verwacht te hebben wegvalt, is vier weken een lange tijd. En ondanks de vele ontmoetingen, de vele gesprekken, is alleen toch maar alleen. Ik was de vervuiling zat, de zware smog, elke dag opnieuw. Het kapje over mijn neus en mond om de viezigheid buiten mijn lijf te houden. Het levensgevaarlijke verkeer. De kracht van de natuur, waarvan ik me elke avond opnieuw bewust was als de storm door de vallei joeg, gevolgd door bliksem en onweer.

Ik werd ook een beetje Boeddha-moe, Dalai La-moe. Verlangde naar een gesprek waarin het woord ‘impermanence’ een keertje niet zou worden genoemd. Dat ‘everything changes’ was me intussen wel meer dan duidelijk.

Toen ik afgelopen woensdagochtend om half 7 een slok van mijn koffie nam, schudde de aarde. Een bizar en surrealistisch gevoel. Een groepje opgewonden Chinezen kwam in pyjama de trap af gerend, de slaap nog in hun ogen. Op weke benen vluchtte ik hen achterna naar buiten, twijfelend of dat het juiste zou zijn. De schrik zat er goed in. De aarde die trilt is een bizar gevoel. Je bent plots alle oriëntatie kwijt, niets geeft nog zekerheid. Gelukkig duurde het slechts twee seconden, maar het effect van de beving was groot. Ik ben een angsthaas, dat weet ik. Alles voelde ineens onzeker, onveilig. Ik zag overal gevaar. Niet lopen in de buurt van gebouwen, wel lopen in de buurt van stevige gebouwen, wegblijven van krakkemikkige bouwsels, wegblijven van elektriciteitsmasten, niet ergens naar binnen gaan, wel ergens naar binnen gaan.

De beving schudde mijn heimwee op en na een slechte nacht, nam ik een besluit. ‘Don’t do it,’ zei Richard, mijn lieve 74-jarige boeddhistische vriend uit Australië, ‘you will regret it when you will be home again.’

‘I won’t,’ zei ik. ‘Just accept changes.’